رسم است که به عنوان پایان یافتن مشتقات هر سال و فرا رسیدن عید نوروز در شب چهارشنبه آخر سال ، خار ، بوته ، گَوَن ، لیق و کلوش (ساقه خشک برنج ) و هر چیز قابل اشتعال را در فواصل معینی خرمن کرده به مجرد غروب آفتاب آتش می زنند و زن و مرد و پیر و جوان از روی آتش پریده و می گویند : " گل گل چهار شنبه به در ، زردی بشون سورخی بایه ؛ نکبت بشون دولت بایه . . . " این مراسم یکی از سنن باستانی است که به نام « چهارشنبه سوری » معروف است و ظاهرا یادگاری است از دوران احترام به آتش که از عهد زرتشت به جای مانده است . دود کردن اسپند نیز یکی از رسوم متداوله بوده به این صورت که فروشنده اسپند باید حتما از سادات فروشگاهش رو به قبله باشد. خریدار اسپند از فروشنده می پرسد اسپند داری ؟ و بدون اینکه منتظر پاسخ شود ، راه می افتد و از دومی و سومی نیز همین پرسش را می کند و سرانجام از فـروشنده اولی اسپند می خـرد و به دود کردن قسمـتی از آن می پردازد و این نغمه را زمزمه می کند : " اتیـلا کُن ، باتیـلا کُن ، تی مرد ماره بیرونا کُن اسپند دوکُن چاووش بایه تیر مرد مار بهوش بایه " “ عاطل کن ، باطل کن ، مادر شوهرت را بیــرون کن اسپند بریز ، چاووش بیار تا مادر شوهرت به هوش بیاید” و نیز دختران دم بخت را چند ساعتی از خانه بیرون می کنند ، به نیت اینکه به زودی خانه شوهر بروند . خانه تکانی و شکستن کاسه کوزه و اشیای مشابه به علت دورساختن نحوست و رفع قضا و بلا ست و متاسفانه در کردن ترقه از رسوم متداول این شب تاریخی شده است . قاشق زنی در حال سکونت از سوی زن ها و جوانانی که به کسوت زنان چادری در می آیند از رسوم متداول است . فال گوشی در شبهای چهارشنبه سوری زن و مرد برای تشخیص مظنه و استنباطی از اقبال و ادبار سال جدید سر چهار راه ها و گذرگاه ها نشسته و یا پنهانی می ایستند و به سخنان عابرین گوش فراداده ، مفاد نخستیــن سخنان شنیـده شده را زمینه ای برای توفیق و یا ناکامی های سال جدید می دانند.